Als aan de groep kinderen gevraagd wordt wat zij het moeilijkst vinden aan de scheiding, steekt Daisy voorzichtig haar vinger op en zegt heel zachtjes: “Als pappa en mamma ruzie maken.” Ik vraag haar wat ze doet als haar ouders ruziën. “Dan ga ik naar boven, naar mijn kamer, en begin ik hard te huilen en te stampen met mijn voeten tot ze ophouden,” vertelt ze. Andere kinderen reageren hierop. Ze blijkt niet de enige te zijn die dit doet. Er worden ervaringen, maar ook tips gedeeld. Haar schouders zakken en voorzichtig verschijnt er een glimlach op haar gezicht.

De week erna komt het meisje weer naast me zitten. Ze pakt haar werkmapje en begint te tekenen en te kleuren. De knuffel is nergens te bekennen. Het thema van vandaag is: de rechten van het kind van gescheiden ouders. Ze luistert aandachtig mee. “Goh,” zegt mijn collega na afloop. “Viel het jou ook op dat Daisy wat losser komt en meer lacht?”

De laatste week.
“Wat hebben jullie geleerd bij KIES?” Om de beurt geven de kinderen hun antwoord. Als Daisy aan de beurt is zegt ze: “Dat ik het niet hoef op te lossen als pappa en mamma ruzie maken.” En ogenschijnlijk zoveel lichter verlaat ze die middag huppelend het lokaal.