Ik heb samen met de vader een Genogram gemaakt. Uit het verhaal van de vader bleek dat de moeder als kind ook nauwelijks contact had met haar vader, doordat ook hij buitengesloten werd. De man voor mij komt uit een gezin waarin veel 'gegeven' werd. Als voorbeeld vertelt hij dat zijn moeder een keer, zonder overleg, zijn favoriete stripboek aan een kind gaf dat op bezoek kwam.

Toen hij hoorde dat hij vader zou worden, hoopte hij samen met de moeder van het kind hun dochter op te voeden. De moeder dacht daar anders over. Die vertrok met het kindje naar haar eigen geboortestreek. Vader bleef achter zonder erkenning en gezag.

Nu hoor ik jullie denken: “Ja, mooi gezegd. Maar dit is slechts één kant van het verhaal.” Daar ben ik mij ook continu bewust van. En de vader overigens ook: “Je hoort natuurlijk alleen mijn kant.”
“Dat klopt,” antwoorde ik. “Maar ik ga ook niet over waarheidsvinding.”

Uit de woorden van de vader blijkt wel dat hij op een vreedzame manier in contact wil komen met zijn dochter. Hij heeft veel geprobeerd en heeft de moeder geen enkele keer in zijn verhaal in kwaad daglicht gezet. “Ik merk dat u niet uit bent op strijd, maar op herstel van contact. Het lijkt hier toch echt om ouderverstoting te gaan. Uw dochter heeft ook recht op contact met u. Ook zonder erkenning en gezag bent u de vader.”

Samen namen we de opties door. Mediation? Drie keer geprobeerd, maar liep steeds spaak. De enige weg die nog open lijkt, is de weg naar de rechtbank. Hij is zelf nog niet naar de rechter gestapt, omdat hij niet wil dat de moeder gestraft wordt of dat de dochter bij haar weggehaald wordt. Hij gaat er nog over nadenken en ik ga enkele zaken uitzoeken.

“Je hebt mij gezien en erkend als vader.

Vlak voordat hij vertrekt zegt hij: “Ik heb het u nog niet verteld, want ik wil niet zielig overkomen. Ik ben ernstig ziek. Ik ben 42, maar na een gesprek als dit ben ik de rest van de dag gevloerd. Ik ben nu nog fit genoeg om iets te ondernemen om contact met mijn dochter terug te krijgen, maar een langdurige juridisch proces, ik weet niet wat dat met me doet. Ik hoop alleen mijn dochter weer te zien.”

Een week later staat hij voor mijn deur, onaangekondigd, met een mooie witte orchidee in zijn handen. Was er iets veranderd in de situatie? Nee, dat niet. De oplossing lag nog ver weg, maar hij had het fijn gevonden dat ik (m.b.v. Zeliha) een aantal vragen had kunnen beantwoorden. "En bovenal,” zei hij. “Je hebt mij gezien en erkend als vader en dat hielp mij enorm.”