Ik heb een leuke verantwoordelijke parttime baan, heb mijn kinderen goed groot gebracht, een leuk huis, leuke man en (zoals je kan zien) een scheet van een hond.

Langzaam sloop de afgelopen jaren de werkdruk in het werk. De cao veranderingen in 2016 verhoogden de administratieve druk aanzienlijk. M.i.v. 2016 werd Kwadraad ook een zelfsturende organisatie, wat veel onduidelijkheid en onzekerheid gaf bij de medewerkers en bij mezelf. Die “dwalende” collega’s kwamen bij onze afdeling met hun vragen. Daarbij kwamen ook nog vele personele wisselingen op onze afdeling. Ik begon steeds meer overuren te maken. De signalen die ik gedurende de jaren aangaf, werden wel gehoord maar er werd niks mee gedaan. Langzaam kwam het moment dichterbij dat de bom zou barsten. Toen in 2017 bij mijn beide ouders Alzheimer dementie werd vastgesteld en de mantelzorguren met de maand toenamen (doordat we o.a. een verpleegtehuis moesten zoeken, etc, etc, etc.) liep mijn emmer in 2018 over. Na een week thuis gezeten te hebben, ging ik na overleg met de bedrijfsarts arbeidstherapeutisch aan het werk. Zij constateerde overbelasting met burnout-achtige verschijnselen en vond het niet raadzaam om voor langere thuis te blijven. Er veranderde het e.e.a. op de afdeling en ook ik moest veranderen. Ik moet beter mijn grenzen bewaken, mijn micropauzes en lunchpauzes pakken en dus niet achter mijn pc de bammetjes naar binnen werken, maar naar buiten in de lunchpauzes. Ik ben een coachingstraject met mindfulness gestart, heb een fijn verzuimmaatje gehad tijdens mijn ziekteperiode, ben meer gaan sporten (wielrennen en zwemmen) en de hond heeft ondertussen versleten voetzolen van het vele wandelen.

Ik ben nu zeven maanden verder en ondertussen weer volledig aan het werk. Ik heb geleerd wat deze aandoening met je doet en hoe je hersenen niet goed werken als je het zo ver laat komen. En daarbij heb ik veel begrip gekregen voor anderen die uitgevallen zijn met vergelijkbare verschijnselen. Ik herken nu veel eerder de alarmsignalen en zal dan niet meer door blijven rennen. Daarnaast probeer ik collega’s bij wie ik hetzelfde gedrag meen te herkennen te waarschuwen en tips te geven. Het heeft me ook laten zien dat mijn vrienden échte vrienden zijn, want in mijn ziekteperiode was ik niet in staat sociale interacties te ondernemen (verjaardagen, dagjes weg met vriendinnen, etentjes, telefoongesprekken, etc.), ik was er niet toe in staat. Mijn vrienden accepteerden dat, toonden begrip, stuurden bemoedigende kaartjes en appjes.

Mijn ouders zijn ondertussen gehuisvest in de zorginstelling die wij voor ze hadden uitgezocht en konden in die instelling ook samenblijven. Dit verlicht de zorg voor gelukkig aanzienlijk.